Στις 16 Νοεμβρίου 2013 χάσαμε απρόοπτα την εκπαιδευτικό του σχολείου μας, την κ. Χρυσούλα Αλεξάκη, μετά από την άσχημη τροπή που είχε η περιπέτεια με την υγεία της, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά την έναρξη των μαθημάτων. Μέχρι τη μέρα που πήρε την αναρρωτική άδεια (30 Οκτωβρίου) για να κάνει την επέμβαση που της σύστησε ο γιατρός της, να νοσηλευτεί και να αναρρώσει σιγά-σιγά (αυτό περιμέναμε όλοι), η Χρυσούλα δεν φαινόταν καθόλου άρρωστη. Το αντίθετο μάλιστα. Αιαθανόταν μια χαρά, όπως έλεγε και η ίδια, δεν παραπονέθηκε ούτε μια στιγμή, δούλευε και ήταν γελαστή όπως πάντα. Έπρεπε όμως να γίνει η επέμβαση για να γλυτώσει από την εκδήλωση της ασθένειας στο μέλλον, για να γλυτώσει τη ζωή της!
Το σοκ για το θάνατο της δασκάλας, της συναδέλφου, της φίλης ήταν πολύ μεγάλο...
Η θίψη μας ήταν και είναι πολύ μεγάλη.
Κάποιοι από τους δασκάλους του σχολείου μας μας εκπροσώπησαν στο μνημόσυνο για τα σαράντα που έγινε στο χωριό της κι έτσι την αποχαιρετήσαμε με λίγα κυκλάμινα, την καρτούλα της Μαρίας και τη ζωγραφιά του Χριστόφορου, μαθητών της Ε τάξης, και λίγα λόγια σε ένα χαρτάκι από την Αντριάνα, μαθήτρια της Δ τάξης.
Ο Σύλλογος των Διδασκόντων (καθώς και παλιοί συνάδελφοι που δεν βρίσκονται πια στο σχολείο) αντί στεφάνου κάναμε μια δωρεά στη μνήμη της, εκεί που σίγουρα θα ήθελε κι εκείνη - σε παιδιά που έχουν την ανάγκη των συνανθρώπων τους για να μεγαλώσουν σωστά. Η δωρεά έγινε προς τα παιδικά χωριά SOS της Ελλάδας.
Παραθέτουμε εδώ κάποια λόγια του κ. Γιώργου Μασκαλέρη, ανηψιού της Χρυσούλας, αφιερωμένα στη μνήμη της, που μας έστειλε και τον ευχαριστούμε. (Ευχαριστούμε και για την φιλοξενία των συναδέλφων την ημέρα του μνημοσύνου).
Θα τη θυμόμαστε πάντα!
Το σοκ για το θάνατο της δασκάλας, της συναδέλφου, της φίλης ήταν πολύ μεγάλο...
Η θίψη μας ήταν και είναι πολύ μεγάλη.
Κάποιοι από τους δασκάλους του σχολείου μας μας εκπροσώπησαν στο μνημόσυνο για τα σαράντα που έγινε στο χωριό της κι έτσι την αποχαιρετήσαμε με λίγα κυκλάμινα, την καρτούλα της Μαρίας και τη ζωγραφιά του Χριστόφορου, μαθητών της Ε τάξης, και λίγα λόγια σε ένα χαρτάκι από την Αντριάνα, μαθήτρια της Δ τάξης.
Ο Σύλλογος των Διδασκόντων (καθώς και παλιοί συνάδελφοι που δεν βρίσκονται πια στο σχολείο) αντί στεφάνου κάναμε μια δωρεά στη μνήμη της, εκεί που σίγουρα θα ήθελε κι εκείνη - σε παιδιά που έχουν την ανάγκη των συνανθρώπων τους για να μεγαλώσουν σωστά. Η δωρεά έγινε προς τα παιδικά χωριά SOS της Ελλάδας.
Παραθέτουμε εδώ κάποια λόγια του κ. Γιώργου Μασκαλέρη, ανηψιού της Χρυσούλας, αφιερωμένα στη μνήμη της, που μας έστειλε και τον ευχαριστούμε. (Ευχαριστούμε και για την φιλοξενία των συναδέλφων την ημέρα του μνημοσύνου).
Θα τη θυμόμαστε πάντα!
“Που αφήνω τα παιδιά μου;”
Αφιερωμένο στην πολυαγαπημένη μου θεία Χρυσούλα
Αλεξάκη
Με αυτήν την
ερώτηση η θεία μου ξεκίνησε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού της πάνω σε αυτό
τον κόσμο. Με αυτήν την ερώτηση μπήκε στο χειρουργείο για να κάνει μια επέμβαση
που «έπρεπε» να γίνει όπως η ίδια είχε πει.
Γεννήθηκε σε
ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας, στα Σβωλαίικα Τεγέας στις 19-12-1954. Ήταν
παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας. Μιας οικογένειας που είχε γνωρίσει
στερήσεις, πόλεμο και μετανάστευση.
Όμως όλα
αυτά δεν στάθηκαν εμπόδιο για να προχωρήσει στην ζωή της και να πραγματοποιήσει
τα όνειρα της. Τελείωσε το (τότε) Γυμνάσιο Τεγέας και στην συνέχεια έφυγε
για την Αμερική. Εκεί κάνει σπουδές στη Αγγλική Φιλολογία και παράλληλα
εργάζεται.
Η αγάπη της
όμως για την Ελλάδα την φέρνει πίσω, οπού γυρίζοντας ξεκινάει να εργάζεται ως
καθηγήτρια Αγγλικών και ταυτόχρονα συνεχίζει τις σπουδές της στο Ελληνικό
πανεπιστήμιο.
Στην πορεία
της ζωής της κατέκτησε γνώσεις και καταξίωση. Ως λάτρης των ταξιδιών, ταξίδεψε
σε πολλά μέρη και χώρες για να γνωρίσει νέα πράγματα και πολιτισμούς.
Πάνω από όλα
όμως αγάπησε υπερβολικά την δουλειά της και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σε αυτήν
και στα παιδιά της, όπως αποκαλούσε τους μαθητές της όλα αυτά τα χρόνια τόσο
στην ιδιωτική όσο και στην δημόσια εκπαίδευση. Μέχρι και τις τελευταίες στιγμές
της τα σκέφτονταν και ανησυχούσε για αυτά.
Αγαπητή μου
Θεία
Θα ζεις για
πάντα μέσα μας, θα ζεις στις καρδιές μας, θα ζεις στην σκέψη μας, μα πάνω από
όλα θα ζεις μέσα στα παιδιά σου. Θα ζεις μέσα σ όλους τους μαθητές σου
που είχες και που προσπάθησες να τους μεταδώσεις τις γνώσεις σου και να τους
ανοίξεις νέους δρόμους και ορίζοντες.
Τα παιδιά
σου θεία, δεν τα αφήνεις μόνα και ανίσχυρα. Τα αφήνεις οπλισμένα με εφόδια που
εσύ τους έδωσες όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας σου, για να δώσουν τον δικό
τους αγώνα στο στίβο της ζωής.
Καλό σου
ταξίδι θεία, θα σε θυμόμαστε όλοι μας για πάντα με πολλή αγάπη.
Ο ανιψιός
σου, Γιώργος.
